SŁOWENIA - LUBLANA
Bożena Ostromęcka-Frączak urodziła się 25 stycznia 1944 roku w Aleksandrowie Kujawskim. W 1967 r. ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim, a trzy lata później filologię rosyjską. Na Uniwersytecie Łódzkim pracuje od 1967 roku. W 1975 roku uzyskała tytuł dr nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa za pracę pt. Rozwój funkcji czasownikowego prefiksu wy- w języku polskim oraz wy- i iz- w języku rosyjskim. Studium porównawcze. W 1983 roku habilitowała się na podstawie pracy Czasowniki polskie z formantem rozdzielonym. Tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych uzyskała w 2008 roku.
Pełniła m.in. funkcje wicedyrektora ds. naukowych i wydawniczych w Studium Języka Polskiego dla Cudzoziemców Uniwersytetu Łódzkiego oraz członka Wydziałowej Komisji Oceniającej i Uczelnianej Komisji Dyscyplinarnej. Była także pełnomocnikiem Rektora UŁ ds. bezpośredniej współpracy z Uniwersytetem w Lublanie.
Jej dorobek naukowy składa się z 4 monografii, 102 artykułów opublikowanych, 8 haseł w encyklopediach i słownikach, 8 recenzji opublikowanych, około 30 tłumaczeń tekstów naukowych i literackich. Wśród jej dzieł bardzo wysoko został oceniony pierwszy na świecie słownik słoweńsko-polski we współautorstwie z Tone Pretnarem (Lublana, 1996).
W Uniwersytecie Łódzkim wypromowała ponad 200 magistrów filologii polskiej, a także 11 doktorów nauk humanistycznych. Była recenzentem w 17 przewodach doktorskich, 10 habilitacyjnych i 4 przewodach o tytuł profesora zwyczajnego.
Książki
Czasowniki polskie z formantem rozdzielonym, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica” t. 6, Łódź 1983 (rozprawa habilitacyjna).
Slovensko-poljski slovar. Poskusni snopič (A-C), Ljubljana 1986. (z T. Pretnarem)
Slovensko-poljski slovar, Ljubljana 1996. (z T. Pretnarem)
Historia leksykografii słoweńskiej, Łódź 2007.
Artykuły i rozdziały w monografiach
Nazwy miejsc w gwarach polskich, „Rozprawy Komisji Językowej Łódzkiego Towarzystwa Naukowego”, t. XVI, 1970, s. 45–57.
Rozwój funkcji czasownikowych prefiksów wy- i iz- w języku rosyjskim w porównaniu z wy- w języku polskim, „Studia Językoznawcze”, t. II, 1977, s. 91–129.
Korytkov Spev poljskih domoljubov in Prešernova Zdravljica, „Slavistična revija”, z. 3, 1985, s. 329–334.
Z historii literackich związków polsko-słoweńskich. Emil Korytko, France Preseren i Adam Mickiewicz, „Prace Polonistyczne”, t. XLII, 1986, s. 109–134.
Czterdziestolecie lektoratu języka polskiego na tle kontaktów polsko-słoweńskich, „Poradnik Językowy”, nr 7, 1988, s. 518–523.
O slovenskih prevodih leposlovne proze M. Dąbrowske, „Jezik in slovstvo”, t. XXXVI, 1991, nr 3, s. 50–55.
Kształcenie polonistyczne jako element kształcenia slawistycznego, „Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców”, nr 5, 1994, s. 71–80.
Polskie realia w słoweńskich tłumaczeniach, w: K. Walczak, red., Księga kaliska, Kalisz 1996, s. 174–186.
Przyczyniła się do powstania polonistyki w Lublanie. Brała udział w 3 międzynarodowych projektach badawczych: Styl życia Polaków i Słoweńców, Literackie kontakty polsko-słoweńskie, Szkolnictwo w Polsce i Słowenii (historia, stan obecny, perspektywy).
W 1996 roku została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką UŁ. W 1998 roku otrzymała Medal Komisji Edukacji Naukowej. W 2003 roku została odznaczona Złotą Odznaką ZNP, w rok później medalem Uniwersytetu Łódzkiego w służbie Społeczeństwu i Nauce. W 2009 roku otrzymała Złoty Medal za Długoletnią Służbę.
Od 1998 roku była wiceprzewodniczącą ministerialnej Komisji ds. Kształcenia i Kwalifikowania Lektorów Języka Polskiego jako Obcego w Zagranicznych Ośrodkach Akademickich. Była także członkiem Komisji ds. Certyfikacji Języka Polskiego jako Obcego (MEN) (od 2003 roku Państwowa Komisja Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego).
Jest członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego i Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego oraz członkiem Stowarzyszenia „Bristol”. Ponadto była członkiem zwyczajnym TEPIS i tłumaczem przysięgłym języka słoweńskiego.
Nadal jest członkiem Komitetu Redakcyjnego „Acta Universitatis Lodziensis”.
Po ukończeniu studiów polonistycznych odbyła roczny staż w Katedrze Języka Polskiego UŁ (obecnie Katedra Współczesnego Języka Polskiego). W 1991 roku rozpoczęła pracę jako adiunkt, a następnie od 1995 roku jako profesor nadzwyczajny w Katedrze Współczesnego Języka Polskiego UŁ.
Po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego pracowała w Słowenii przez osiem lat jako lektorka i wykładowczyni języka polskiego na Uniwersytecie w Lublanie.
Doświadczenie zebrane podczas pracy za granicą zaowocowało opracowaniem programu specjalizacji Nauczanie języka polskiego jako obcego. W 1995 roku Rada Wydziału Filologicznego UŁ powierzyła jej kierowanie tą specjalizacją. Otwarcie specjalizacji zbiegło się z powołaniem w 2006 roku Samodzielnego Zakładu Glottodydaktyki Polonistycznej, którego była założycielem i kierownikiem. W 2008 roku Zakład przekształcono w Katedrę Lingwistyki Stosowanej i Kulturowej, którą kierowała do przejścia na emeryturę w 2014 roku.
M. Kamińska, Pogovorna poljščina prebivalcev Lodža. Sedanje stanje in raziskovalni postulati, w: Časopis za zgodovino in narodopisje, t. 62, Maribor 1991, s. 25–30.
Nikolaj Jež, Jubileusz Profesor Rožki Štefan – lektorki języka polskiego w Uniwersytecie w Lublanie, „Acta Universitatis Lodziensis, Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców”, nr 9, 1997, s. 93–105.