SERBIA–BELGRAD
Ljubica Rosić (ur. 1944) – polonistka, slawistka, tłumaczka literatury polskiej na język serbski i serbsko-chorwacki.
W 1968 roku ukończyła filologię polską na Uniwersytecie w Belgradzie. Zadebiutowała jeszcze jako studentka, publikując tłumaczenie wiersza Zbigniewa Bieńkowskiego Warszawa. W latach 1971–1975 prowadziła zajęcia z języka serbsko-chorwackiego na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po powrocie do Belgradu obroniła pracę magisterską, dotyczącą dzieł Zygmunta Krasińskiego w recepcji Serbów i Chorwatów. Pracowała jako wykładowczyni na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Prisztinie (1976–2003) i Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1991–1995). Stopień doktora otrzymała na podstawie dysertacji na temat recepcji eseistyki Czesława Miłosza w Jugosławii. W 2003 otrzymała tytuł docenta na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Belgradzie oraz została trzecim z kolei dyrektorem belgradzkiej Katedry Polonistyki (po profesorach Đorđu Živanoviciu i Miroslavie Topliciu). Pełniła tę funkcję do emerytury w 2010 roku podlink[1].
[1] P. Bunjak, Kartki z dziejów polonistyki na Uniwersytecie Belgradzkim, „Przemyski Przegląd Kulturalny” 2013, nr 1–2, s. 23.
W znaczącym stopniu przyczyniła się do rozwoju polonistyki w Serbii i w Kosowie.
Ljubica Rosić jest wielokrotnie nagradzaną popularyzatorką literatury polskiej w Serbii. W 2001 roku została uhonorowana nagrodą im. Miloša M. Đuricia przyznawaną w Serbii za wybitne osiągnięcia na polu przekładu artystycznego za tłumaczenie książkowego wydania „Dekalogu” Krzysztofa Kieślowskiego i Krzysztofa Piesiewicza [1]. 6 listopada 2002 roku otrzymała Nagrodę Literacką Stowarzyszenia Autorów ZAiKS dla tłumaczy za całokształt pracy translatorskiej.
[1] A. Kocot, Poezja polska w Serbii po 1990 roku. Rekonesans, s. 7.
Prowadziła zajęcia z przedmiotów polonistycznych, w tym literaturoznawczych i przekładoznawczych na Uniwersytecie w Belgradzie. Wykładała także na Uniwersytecie w Prisztinie i na UAM w Poznaniu. Dodatkowo w latach 70. minionego stulecia prowadziła lekcje z serbsko-chorwackiego na UJ w Krakowie.
Przełożyła na język serbski dzieła Władysława Tatarkiewicza, Marii Gołaszewskiej, Tadeusza Różewicza, Juliana Kornhausera, Andrzeja Kuśniewicza, Ryszarda Kapuścińskiego i Kazimierza Brandysa. Tłumaczyła również liczne utwory Czesława Miłosza, między innymi Rok myśliwego (2002), Dolinę Issy (2013), Wierszę ostatnie (2013), Zdobycie władzy (2013), Abecadło (2014) i Góry Parnasu (2016).
Wybrane przekłady
Bronisław Geremek, Istorija siromaštva: beda i milosrđe u Evropi, Beograd: Karpos Loznica, 2018.
Aleksander Fiut, U vlasti privida, Beograd: Albatros plus, 2017.
Aleksander Fiut, Ni Zapad ni Istok. Beograd: Izdavačko preduzeće Albatros Plus, 2011.
Ryszard Kapuściński, Car, Beograd: Paideia, 2001.
Kazimierz Brandys, Umetnost konverzacije, Beograd: Paideia, 1998.
Hanna Ożogowska, Malo sutra. Beograd: Nolit, 1990.
Ryszard Kapuściński, Šahinšah. Beograd: Književne novine, 1987.
- Link do numeru „Przemyskiego Przeglądu Kulturalnego”, w którym znajduje się artykuł P. Bujaka o polonistce w Belgradzie, którą współtworzyła m.in. Rosić
- Link informujący o nagrodzie ZAIKS dla tłumaczy, którą zdobyła L. Rosić
- Notatka informująca o ukazaniu się zbioru esejów Miłosza w tłumaczeniu na serbski dokonanym przez L. Rosić
- Link do artykułu A. Kocot pt. „Poezja polska w Serbii po 1990 roku. Rekonesans”