LJUBICA ROSIĆ

SERBIA–BELGRAD

Ljubica Rosić (ur. 1944) – polonistka, slawistka, tłumaczka literatury polskiej na język serbski i serbsko-chorwacki.

W 1968 roku ukończyła filologię polską na Uniwersytecie w Belgradzie.  Zadebiutowała jeszcze jako studentka, publikując tłumaczenie wiersza Zbigniewa Bieńkowskiego Warszawa. W latach 1971–1975 prowadziła zajęcia z języka serbsko-chorwackiego na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po powrocie do Belgradu obroniła pracę magisterską, dotyczącą dzieł Zygmunta Krasińskiego w recepcji Serbów i Chorwatów. Pracowała jako wykładowczyni na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Prisztinie (1976–2003) i  Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1991–1995). Stopień doktora otrzymała na podstawie dysertacji na temat recepcji eseistyki Czesława Miłosza w Jugosławii. W 2003 otrzymała tytuł docenta na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Belgradzie oraz została trzecim z kolei dyrektorem belgradzkiej Katedry Polonistyki (po profesorach Đorđu Živanoviciu i Miroslavie Topliciu). Pełniła tę funkcję do emerytury w 2010 roku podlink[1].

[1] P. Bunjak, Kartki z dziejów polonistyki na Uniwersytecie Belgradzkim, „Przemyski Przegląd Kulturalny” 2013, nr 1–2, s. 23.

W znaczącym stopniu przyczyniła się do rozwoju polonistyki w Serbii i w Kosowie.

Ljubica Rosić jest wielokrotnie nagradzaną popularyzatorką literatury polskiej w Serbii. W 2001 roku została uhonorowana nagrodą im. Miloša M. Đuricia przyznawaną w Serbii za wybitne osiągnięcia na polu przekładu artystycznego za tłumaczenie książkowego wydania „Dekalogu” Krzysztofa Kieślowskiego i Krzysztofa Piesiewicza [1]. 6 listopada 2002 roku otrzymała Nagrodę Literacką Stowarzyszenia Autorów ZAiKS dla tłumaczy za całokształt pracy translatorskiej.

[1] A. Kocot, Poezja polska w Serbii po 1990 roku. Rekonesans, s. 7.

Prowadziła zajęcia z przedmiotów polonistycznych, w tym literaturoznawczych i przekładoznawczych na Uniwersytecie w Belgradzie. Wykładała także na Uniwersytecie w Prisztinie i na UAM w Poznaniu. Dodatkowo w latach 70. minionego stulecia prowadziła lekcje z serbsko-chorwackiego na UJ w Krakowie.

Przełożyła na język serbski dzieła Władysława Tatarkiewicza, Marii Gołaszewskiej, Tadeusza Różewicza, Juliana Kornhausera, Andrzeja Kuśniewicza, Ryszarda Kapuścińskiego i Kazimierza Brandysa. Tłumaczyła również liczne utwory Czesława Miłosza, między innymi Rok myśliwego (2002), Dolinę Issy (2013), Wierszę ostatnie (2013), Zdobycie władzy (2013), Abecadło (2014) i Góry Parnasu (2016).

 

Wybrane przekłady

Bronisław Geremek, Istorija siromaštva: beda i milosrđe u Evropi, Beograd: Karpos Loznica, 2018.

Aleksander Fiut, U vlasti privida, Beograd: Albatros plus, 2017.

Aleksander Fiut, Ni Zapad ni Istok. Beograd: Izdavačko preduzeće Albatros Plus, 2011.

Ryszard Kapuściński, Car, Beograd: Paideia, 2001.

Kazimierz Brandys, Umetnost konverzacije, Beograd: Paideia, 1998.

Hanna Ożogowska, Malo sutra. Beograd: Nolit, 1990.

Ryszard Kapuściński, Šahinšah. Beograd: Književne novine, 1987.

Przewiń na górę