BRAZYLIA - RIO DE JANEIRO
Tomasz Barciński urodził się 27 sierpnia 1936 r. w Warszawie. Zmarł 26 kwietnia 2014 roku. W 1947 roku wraz z rodzicami, AK-owcami, uciekającymi przed reżimem komunistycznym, wyemigrował do Brazylii. Uzyskał dyplom inżyniera przemysłowego w Narodowej Szkole Inżynierii (Escola Nacional de Engenharia no RIO DE JANEIRO). Pracował w branży piwowarskiej i tytoniowej. Należał do młodzieżowej organizacji polonijnej w Rio de Janeiro „Świetliki”.
Na emeryturze przetłumaczył mnóstwo wybitnych dzieł literatury polskiej.
W 1999 roku, będąc na emeryturze, nawiązał współpracę z Editora Record – największą grupą wydawniczą w Brazylii. Od tej pory czas poświęcał tłumaczeniu dzieł polskich autorów, a jego życiową misją stało się przybliżenie brazylijskiemu czytelnikowi bogactwa polskiej literatury. Pierwszą tłumaczoną przez niego książką był Kochany Franz Anny Boleckiej. Związał się z Wydawnictwem Record. W 2003 roku – równolegle z filmem Romana Polańskiego – wydano jego tłumaczenie Pianisty Władysława Szpilmana, które spotkało się z ogromnym zainteresowaniem czytelników. Książka była wznawiana aż pięć razy i znajdowała się na liście bestsellerów przez 16 kolejnych tygodni. Od 2006 r. pełnił funkcję korektora technicznego i specjalisty w zakresie polskiego słownictwa w dwóch wydawnictwach. W 2005 r. Prezydent RP odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. W 2009 r. otrzymał od Ministra Kultury medal Zasłużony dla Kultury Polskiej.
Niezwykle pochlebną i interesującą analizę jego przekładów zawarł Piotr Kilanowski w tekście O próbach zbliżania światów – tłumacze i przekłady literatury polskiej w Brazylii
„Dzięki jego uporowi i przecieraniu szlaków wcześniej nieprzetartych zaistnieli
na rynku brazylijskim autorzy polscy znani i nieznani, ważni i mniej
ważni, sprzedający się dobrze i zalegający półki. I, co warto podkreślić, mimo
że na jego błędy tłumaczeniowe zżymają się mniej lub bardziej oficjalnie
znawcy tematu, nauczyciele i studenci polonistyki, to zaskakująca bywa bardzo
pozytywna recepcja tłumaczeń Barcińskiego wśród tych, którzy owych
niedociągnięć nie potrafią wytropić. Wielokrotnie słyszałem od kolegów na
różnych brazylijskich uczelniach wyrazy zachwytu na temat książek Gombrowicza27
i Kapuścińskiego28, zaistniałych po portugalsku dzięki Barcińskiemu.
Podobne wypowiedzi docierały do mnie od młodszych czytelników zafascynowanych
tłumaczeniami Andrzeja Sapkowskiego. I tego rodzaju manifestacje
znaczą jasno, że te książki się wybroniły”.
- Anna Bolecka, Querido Franz, Rio de Janeiro 2002. [Kochany Franz]
- Ryszard Kapuściński, Ébano, Rio de Janeiro 2002. [Heban].
- Władysław Szpilman, O pianista, Rio de Janeiro 2003. [Pianista].
- Henryk Sienkiewicz, A ferro e fogo, Rio de Janeiro 2004. [Ogniem i mieczem].
- Henryk Sienkiewicz, O dilúvio, Rio de Janeiro 2005. [Potop].
- Ryszard Kapuściński, O imperador, Rio de Janeiro 2005. [Cesarz).
- Witold Gombrowicz, Ferdydurke, Rio de Janeiro 2006. [Ferdydurke).
- Henryk Sienkiewicz, O pequeno cavaleiro, Rio de Janeiro 2006. [Pan Wołodyjowski).
- Ryszard Kapuściński, Minhas viagens com Heródoto, Rio de Janeiro 2006. [Podróże z Herodotem].
- Mirosław Bujko, O trem de ouro, Rio de Janeiro 2007. [Złoty pociąg].
- Witold Gombrowicz, Cosmos, Rio de Janeiro 2007. [Kosmos].
- Ryszard Kapuściński, A guerra do futebol, Rio de Janeiro 2008. [Wojna futbolowa].
- Rutka Laskier, O diário de Rutka, Rio de Janeiro 2008. [Pamiętnik Rutki].
- Witold Gombrowicz, Pornografia, Rio de Janeiro 2009. [Pornografia].
- Mirosław Bujko, O touro vermelho, Rio de Janeiro 2010. [Czerwony byk].
- Andrzej Sapkowski, O último desejo, São Paulo 2011. [Ostatnie życzenie].
- Ryszard Kapuściński, O xá dos xás, Rio de Janeiro 2012. [Szachinszach].
- Bolesław Prus, O faraó, Rio de Janeiro 2012. [Faraon].
- Andrzej Sapkowski, A espada do destino, São Paulo 2012. [Miecz przeznaczenia].
- Paweł Huelle, Quem foi David Weiser?, Rio de Janeiro 2012. [Weiser Dawidek].
- Tadeusz Dołęga-Mostowicz, A extraordinária carreira de Nicodemo Dyzma, Rio de Janeiro 2013. [Kariera N. Dyzmy].
- Olga Tokarczuk, Os vagantes, Rio de Janeiro 2014. [Bieguni].
- Andrzej Sapkowski, O sangue dos elfos, São Paulo 2013. [Krew elfów].
- Andrzej Sapkowski, Tempo do desprezo, São Paulo 2014. [Czas pogardy].